Dr. Monzur
AHMED
IBN SINA -
MJEKU I MJEKËVE
Ibn
Sina ka lindur në vitin 980 të kohës së re në fshatin Afshana afër Buharasë i
cili sot gjendet në jug të Rusisë. Babai i tij, Abdullahu, një përkrahës i
sektit Ismaili, ishte nga Balkhu, ndërsa nëna e tij ishte nga një fshat afër
Buharasë.
Ibn
Sina, i njohur në Perëndim si Avicena, që fëmijë shfaqi aftësi të
jashtëzakonshme intelektuale dhe në moshën dhjetë vjeçare ishte tashmë i aftë
në Kur’an dhe në arabishten klasike. Gjatë gjashtë viteve të ardhshme ai ia
kushtoi veten jurisprudencës islame, filozofisë dhe shkencave natyrore. Ai
gjithashtu studioi edhe logjikën, gjeometrinë dhe kiminë.
Ai e
ktheu vëmendjen e tij nga mjekësia në moshën 17 vjeçare dhe e mësoi atë duke
shprehur me fjalët e tij: "jo e vështirë". Megjithatë, ai ishte shumë
i shqetësuar me problemet metafizike dhe në veçanti me veprat e Aristotelit.
Rastësisht ai shtiu në dorë një manual mbi këtë subjekt prej filozofit të
njohur Al-Farabi i cili i zgjidhi vështirësitë e tij.
Prej
moshës 18 vjeçare ai kishte bërë nam si një fizikan dhe ishte ftuar që t’i
shërbente sundimtarit të Samanit, Nuh ibn Mensurit (sundoi prej 976-997), i
cili, në mirënjohje për shërbimin e Ibn Sinës, e lejoi atë që të shfrytëzonte
falas librotekën (bibliotekën) mbretërore, e cila përmbante shumë libra të
rralla dhe bile të vetme. I pajisur me aftësi të mëdha për të thithur dhe për
të mbajtur në mend dituri, ky dijetar musliman i gëlltiti përmbajtjet e
bibliotekës dhe në moshën 21 vjeçare ishte në gjendje që të hartonte librin e
tij të parë.
Pothuajse
në të njëjtën kohë ai humbi babanë e tij dhe pas disa kohësh ai e la Buharanë
dhe u largua drejt perëndimit. Ai hyri në shërbim të Ali ibn Ma’munit,
sundimtarit të Khivas, për pak kohë, por së fundi largohet për t’ju shmangur
rrëmbimit prej Sulltanit Mahmud të Ghaznas. Pas shumë udhëtimesh ai erdhi në
Xhurxhan, afër detit Kaspik, i joshur prej famës së sundimtarit të tij, si një
përkrahës dhe mbrojtës i diturisë. Për fat të keq, arritja e Ibn Sinës përkoi
me shkarkimin nga posti dhe vrasjen e këtij sundimtari. Në Xhurxhan, Ibn Sina
predikoi (dha leksione për) logjikën dhe astronominë si dhe shkroi pjesën e
parë të Kanunit, veprës së tij më të madhe.
Ai
pastaj u vendos në Raj, afër Teheranit të sotëm dhe themeloi një praktikë të
gjallë mjekësore. Kur u rrethua Raji, Ibn Sina u largua për në Hamadan ku ai
mjekoi Amir Shemsud-Devla prej dhimbjeve të barkut dhe Amiri e bëri
kryeministër. Një kryengritje e ushtarëve kundër tij (Ibn Sinës) shkaktuan
shkarkimin dhe burgosjen e tij, por më pas Amiri, duke u sulmuar prapë prej
dhimbjeve të barkut, e thirri atë duke i kërkuar falje dhe duke e rikthyer në
pozitën e mëparshme; gjatë ditës ai ishte i zënë me shërbimin ndaj Amirit,
ndërsa një sasi të madhe të natës ia kushtonte shkrimit të librave. Studentët u
mblidhnin në shtëpinë e tij dhe lexonin pjesë të dy librave më të mëdha të tij,
Shifas dhe Kanunit, tashmë të përfunduara. Pas vdekjes së Amirit, Ibn Sina u
largua për në Isfahan pas një ndeshje të vogël me ligjin, duke përfshirë një
periudhë në burg. Ai e shpenzoi vitin e tij të fundit në shërbim të sundimtarit
të qytetit, Ala al-Devla të cilin ai e këshilloi për materialet shkencore dhe
letrare që e shoqëroi në fushata ushtarake.
Miqtë e
këshilluan atë që të ngadalësohej dhe t’a merrte jetën me butësi, por kjo nuk
ishte natyra e tij. "Unë preferoj më shumë një jetë të shkurtër me gjerësi
(horizont, dituri) sesa një jetë të gjatë por të ngushtë (të kufizuar)" -
u përgjigj ai. I rraskapitur nga puna e rëndë dhe e vështirë, Ibn Sina vdiq në
vitin 1036/7 në një moshë relativisht të re, në moshën 58 vjeçare. Ai është
varrosur në Hamadan ku varri i tij gjendet ende aty.
Al-Kifti
thotë se Ibn Sina përfundoi 21 vepra të mëdha dhe 24 të vogla mbi filozofinë,
mjekësinë, teologjinë, gjeometrinë, astronominë, etj. Një burim tjetër
(Brokelman) i atribuon Ibn Sinas 99 libra duke përfshirë 16 libra mbi
mjekësinë, 68 mbi teologjinë dhe metafizikën, 11 mbi astronominë dhe 4 mbi
poezinë. Shumica e tyre janë në gjuhën arabe; por në gjuhën e tij amtare
persiane ai shkroi një manual të gjerë mbi shkencat filozofike të titulluar
Danish-naama-i-Alai dhe një traktat të vogël mbi pulsin (rrahjet e zemrës).
Poema e
tij arabe më e famshme përshkruan origjinën (prejardhjen) e shpirtit në trup
prej Qiellit të Lartë. Ndër punimet e tij shkencore dy më kryesoret janë Kitab
al-Shifa (libri i shërimeve, një enciklopedi filozofike bazuar në traditën e
Aristotelit, dhe al-Kanun al-Tibb e cila paraqet kategorinë e fundit të ideve
greko-arabe mbi mjekësinë.
Prej 16
punimeve mjekësore të Ibn Sinas, tetë prej tyre janë traktate të vargëzuara në
mënyrë të tillë siç janë 25 shenjat që tregojnë përfundimin fatal të
sëmundjeve, të rregullave higjienike, ilaçeve të vërtetuara, shënimeve
anatomike, etj. Ndër punimet e tij në prozë pas Kanunit të famshëm është
traktati mbi ilaçet e zemrës, për të cilin Muzeumi Britanik zotëron disa
dorëshkrime të përsosura, ka mundësi më të rëndësishmet, por ai ka mbetur i
papublikuar.
Kanuni
është, padyshim, më i madhi, më i famshmi dhe më i rëndësishmi prej punimeve të
Ibn Sinas. Vepra përmban rreth një milion fjalë dhe, sikurse shumica e librave
në gjuhën arabe, është ndarë dhe nëndarë hollësisht. Ndarja kryesore është bërë
brenda pesë librave, ndarja e parë e të cilave është bërë me parime të
përgjithshme; i dyti prej ilaçeve (barërave) të thjeshta të rregulluara në
mënyrë alfabetike; i treti me sëmundjet e organeve të veçanta të trupit, prej
kokës deri te këmbët; i katërti me sëmundjet të cilat edhe nëse lokalizoheshin
në fillimet e tyre përhapeshin në pjesët e tjera të trupit, sikurse ethet; e
pesta prej përbërje ilaçesh (barërash).
Kanuni
e veçon mediastinitisin prej pleuritit dhe e vlerëson natyrën ngjitëse të
phthisit (turbekulozit të mushkërive) dhe përhapjen e sëmundjeve me anë të ujit
dhe ndotësirave. Ai dha një diagnozë shkencore për ankylostomiasisin dhe i
atribuoi kushtet një krimbi të zorrëve. Kanuni tregon për rëndësinë e
dietologjisë, ndikimin e klimës dhe mjedisit natyror në shëndetin dhe
përdorimin kirurgjik të anestezikëve oralë. Ibn Sina i këshilloi kirurgët që ta
mjekojnë kancerin që në periudhën e hershme, duke siguruar zhdukjen e të gjitha
indeve të sëmura. Materia mjekësore e Kanunit ka përmendur nja 760 ilaçe së
bashku me përdorimin dhe efektin e tyre. Ai rekomandoi testimin e një ilaçi të
ri për kafshët dhe njerëzit për përdorim të përgjithshëm.
Ibn
Sina vërejti marrëdhëniet e ngushta ndërmjet emocioneve dhe rrethanave fizike
dhe ndjeu se muzika krijonte një efekt të përcaktuar fizik dhe psikologjik te
pacientët. Prej shumë çrregullimeve psikologjike që ai përshkroi në Kanun,
njëri është me interes të jashtëzakonshëm: sëmundja e dashurisë! Ibn Sina është
i njohur për diagnostifikimin e kësaj gjendjeje te një princ në Xhurxhan i cili
vendosi që të sëmuret dhe dobësia (pafuqia) e të cilit kishte hutuar mjekët e
vendit. Ibn Sina vërejti një rrahje në pulsin e princit kur u përmendën adresa
dhe emri i të dashurës së tij. Mjeku i madh kishte një mjet të thjeshtë
shërimi: të bashkonte të sëmurin me të dashurën e tij.
Teksti
në gjuhën arabe i Kanunit është botuar në Romë më 1593 dhe si rrjedhim ishte
njëri prej librave në gjuhën arabe që shihte dritën e botimit. Ai ishte
përkthyer në gjuhën latine prej Gerardo Kremonese në shekullin 12. Ky
"Kanun", me përmbajtjen e tij enciklopedike, me rregullimin e tij
sistematik dhe programin filozofik u ngrit shpejt në një pozitë të lartë në
literaturën mjekësore të kohës duke i zënë vendin punimeve të Galenit, Al-Razit
dhe Al-Maxhusit, duke u bërë libër mësimor për arsimimin mjekësor në shkollat e
Europës. Në 30 vitet e fundit të shekullit 15, ai kaloi nëpër 15 botime latinisht
dhe një në hebraisht. Në vitet e fundit, u bë një përkthim i pjesshëm në
anglisht. Që prej shekullit 12-17, Kanuni shërbeu si udhëzues kryesor për
shkencat mjekësore në Perëndim dhe thuhet se ka ndikuar edhe te Leonardo da
Vinçi. Sipas fjalëve të Dr. William Osler, Kanuni ka qëndruar si "një
Bibël mjekësore për një kohë të gjatë sesa çdo vepër tjetër".
Pavarësisht
nga kaq nderime madhështore që janë bërë për veprën e tij, Ibn Sina sot është i
përmendur rrallë në Perëndim, ndërsa kontributi bazë i tij në mjekësi u bë i
panjohur në Rilindjen Europiane. Sidoqoftë, në Muzeun e Buharasë, janë ekspozuar
shumë prej shkrimeve të tij, si dhe pajisje kirurgjike që nga koha e tij. Një
monument i rëndësishëm për jetën dhe veprën e tij që e bëri të njohur si
"mjeku i mjekëve" ndodhet ende jashtë Muzeut të Buharasë dhe portreti
i tij është i varur në sallën e Fakultetit të Mjekësisë në Universitetin e
Parisit.
Përktheu nga gjuha
angleze:
Ermal BEGA
No comments:
Post a Comment